Feliz noite de San Xoán e feliz verán!

É a de hoxe unha noite máxica, a máis curta e intensa do ano. A natureza prepárase para iniciar un cambio de ciclo.

 E as meigas e as mouras prepáranse para facer tamén ese cambio e fanse aínda mis presentes ca de costume. Nesta noite cómpre facer certos ritos purificadores para comezar o novo ano solar con folgos renovados. 

Un deles é o que se fai arredor do lume: temos que queimar os malos espíritos nunha fogueira e saltar sobre a mesma tres veces. 

Outro rito desta noite máxica é preparar o cacho de herbas de San Xoán, recollidas nas noites anteriores, e metelas nun caldeiro de auga collida de sete fontes distintas. 

Hai que deixalas toda a noite ó aire libre, á luz da lúa e ao frío do orballo. A estas herbas atribúeselles moito poder e vigor pola forza do solsticio e polo orballo desa noite

Nas primeiras horas do día seguinte temos que lavar a cara coa auga e así quedamos protexidas contra o mal de ollo.  

Lembrade que no noso insti podes atopar as herbas de San Xoán que prantaron hai anos xa, os alumnos e alumnas que hoxe están en 1º de BACH que, coma elas, tamén medraron. Acompañábaos, nese xesto xeneroso de prantalas, a profe Dores Pereira. Hoxe, deixámosvos aquí este fermoso traballo que fixeron Dores e a súa filla, Paula Lago: Herbas da noite.

Herbas da noite é un herbario que recolle, con texto de Dores e con debuxos de Paula, o mundo vexetal da noite de San Xoán, patrimonio do pobo a partir do cal as dúas elaboraron ese fermoso tesouro no que describen as propiedades, características e beneficios das máxicas herbas.

Aloumiñadas polo orballo e o luar durmirán na noite para librarnos dos males cando nos toquen a cara. E que a música tamén nos toque a alma, mentras tanto.

Feliz solsticio de verán e felices lecturas!

Orgullosas e orgullosos dos amores e dos desexos diversos

 O día 21 celebramos a diversidade do amor, do desexo con un recital de poesía a cargo de Fernán Permuy ( músico e cociñeiro) e Samuel Merino ( poeta, filósofo e actor). 

Di a tamén poeta Lúa Mosquetera de Samuel Merino que "Lorca habita en Samuel y puede decir a través de la boca de Samuel, con los labios de Samuel pero con el aliento de Federico ( e a música de Fernán Permuy, engado eu): soy maricón y poeta. Federico y Samuel cogidos de la mano y besándose en un parque, rodeados de un montón de gente que no los mira, porque nadie mira ya a dos hombres que se aman, ya nadie juzga a dos poetas que se revolucionan, ya nadie puede revolver entre nuestras vísceras buscandi el resorte de la vergüenza.

Todo eso

es la poesía de Samuel.

Y es,

también,

la venganza de Federico."

Pois iso, nós tivemos a fortuna de celebrar o día do orgullo con Federico, con Samuel e con Fernán, que se colleron do brazo para pasear xuntos por un escenario e para abrirnos os ollos e a mente. Porque só a diversidade ( afectiva, sexual, lingüística...) nos fará mellores e máis grandes. Talvez isto tamén teña que aprenderse nos centros de estudo. 

Os libros de Samu, Enésima patada con amor e Trementina, están na nosa biblioteca e nas  fiestras e paisaxes do noso cole!

Moitas grazas, Fernán e Samu, por virdes ao noso cole ampliarnos as miradas!

"Aí ven o maio" para Xela

Abrironse maio e as rosas para ti, Xela Arias. Quixemos visibilizar a túa sensibilidade, a túa poesía e a túa infancia con unha exposición que nos prestou o colectivo Egeria de Lugo. Aquí queda unha mostra de "Aquela nena de Sarria" que aínda temos no primeiro andar estes días:

Tamén quixemos poñerlle voz a algún dos seus textos e gravamos varios vídeos a partir do seu Darío a diario:

(Aquel neno, Darío, hoxe lémbraa a ela e á súa tarta de mazá.) 

E trouxemos a Mónica de Nut para que nos cantase os seus versos e nos emocionase coa súa voz de ópera e de prata:

Escribía María do Carme Kruckenberg 

Cando morre unha poeta

 terán que calar os ventos 

na condena da luz. 

E debería de chorar o mar

 e as gaivotas voar por riba das estrelas. 

E non é así.…

E non así porque as poetas nunca morren. Sempre chegan en maio, coas rosas, envoltas en brancas saias e pétalos de prata. Sempre chegas irreverente, lúcida, independente, libre, Xela Arias. Sempre na denuncia do equilibrio quizais porque, nese lugar, empeza a poesía:

De ilustres ex alumnas que falan galego

  Este curso volveu ao insti, de novo, Anabel Antela. Pero desta volta, en calidade de relatora xa que nos veu presentar o resultado do seu traballo de fin de grao: un libro que analiza a relación entre o sector téxtil e a lingua galega. O resultado do mesmo aparece no libro A lingua galega no sector téxtil ( Visión, opinión e posición da xeración millenial galega) publicado pola Mesa de normalización lingüística.

O libro xa fora presentado en Ponteareas con anterioridade, mais nós quixemos que ela viñera explicar á súa casa como desenvolveu  a tarefa de estudar como aparece o galego nas grandes marcas textís de Galiza e como as e os consumidoras/ es temos o poder de transformar a realidade, tamén a lingüística. 

E explicóunolo moi ben, con moita enerxia, paixón e claridade ( non sei se podedes intuilo na foto). 

Anabel amosounos o seu amor e preocupación pola nosa lingua e, aínda, que vimos que o galego non está moi presente no sector téxtil de Galiza, ela non perde a esperanza de que poidamos "vestirnos" na nosa lingua propia. Se ela non a perde, que é a experta, non imos nós ser menos! 

Longa vida ao galego, e ás mulleres valentes ( e bravas!) que o levan nos beizos!

Grazas por vir, Anabel! Neste instituto sempre serás ben recibida, ti e o teu traballo.  Estamos moi, moi orgullosas de ti!