"Aí ven o maio" para Xela

Abrironse maio e as rosas para ti, Xela Arias. Quixemos visibilizar a túa sensibilidade, a túa poesía e a túa infancia con unha exposición que nos prestou o colectivo Egeria de Lugo. Aquí queda unha mostra de "Aquela nena de Sarria" que aínda temos no primeiro andar estes días:

Tamén quixemos poñerlle voz a algún dos seus textos e gravamos varios vídeos a partir do seu Darío a diario:

(Aquel neno, Darío, hoxe lémbraa a ela e á súa tarta de mazá.) 

E trouxemos a Mónica de Nut para que nos cantase os seus versos e nos emocionase coa súa voz de ópera e de prata:

Escribía María do Carme Kruckenberg 

Cando morre unha poeta

 terán que calar os ventos 

na condena da luz. 

E debería de chorar o mar

 e as gaivotas voar por riba das estrelas. 

E non é así.…

E non así porque as poetas nunca morren. Sempre chegan en maio, coas rosas, envoltas en brancas saias e pétalos de prata. Sempre chegas irreverente, lúcida, independente, libre, Xela Arias. Sempre na denuncia do equilibrio quizais porque, nese lugar, empeza a poesía: