Libera a Olga Novo

 

OlgaNovo é poeta. Acaban de outorgarlle o Premio Nacional de Poesía 2020 pola súa obra Feliz Idade. O xurado dixo da obra que é “relato vitalista que celebra o amor e a existencia mái alá do tiempo. O libro é unha criatura viva que relaciona a maternidade e a muerte con unha profunda presencia crítica da memoria histórica”. Asemade destacou que a súa voz poética é inconfundible e de grande potencia, conxugando autenticidade e verdade, e distínguese pola súa linguaxe visionaria”.

                                                           ( Procedencia da imaxe) 

Este premio, de ámbito nacional, é o recoñecemento da gran calidade poética desta autora galega. Mais é tamén a proba de que o galego é unha lingua rica e capaz de expresar, como xa demostrara Rosalía, os máis íntimos sentimentos e as emocións máis profundas. Polo que é tamén un premio para a nosa literatura, un premo do que todas e todos debemos sentirnos orgullosas/os.

A poesía de Olga Novo bebe do surrealismo libertario, do feminismo de Virginia Woolf, das mulleres de aldea que a precederon e do gusto pola vida e o desexo de vivir.

A poesía de Olga Novo naceu, coma ela, na aldea, concretamente en Vilarmao, Pobra de Brollón (Lugo), no 1975, á beira dun tractor e dunha aixada.

A poesía de Olga Novo é política e combativa, amorosa e erótica e está de feita de imaxes do campo e do amor. A súa lectura fainos evocar o becerriño que pace nos prados das montañas lucenses, o arrecendo da herba seca no verán, o canto dos grilos e as maceiras enxertadas. A poesía de Olga Novo sabe a aire bailando na natureza. 

                                     ( A foto é de Diana Pastoriza. Tomeina prestada do seu fermoso blog.

                                                 Nesta entrada hai un poema de Olga Novo que acompaña á foto) 

A poesía de Olga Novo está tamén nas aulas, porque Olga Novo foi (e é) profesora de lingua galega en varios institutos.

A poesía de Olga Novo podes atopala nos seguintes poemarios: Ateta sobre o sol (1996), Nós nus (1997, Premio Losada Diéguez de Creación), Acousa vermella (2004), Os líquidos íntimos (2013), Cráter (2011, Premio da Crítica española) e a recentemente galardoada Feliz Idade ( 2019).

E no noso instituto está nesta furna, porque vivimos malos tempos, pero non é aquí onde debe estar. Nunca. Por iso, anímate a liberala!!