Os libros tamén saíron da biblioteca defender un amor respectuoso, un amor que non afogue, que non sexa arame na pel das mulleres, que non rompa vaixelas, nin vidas.
“A vaixela da avoa”
Era verán. Chegou á casa tarde, cando Iago e Maia xa estaban deitados. Sacounos da cama para que mirasen con el a televisión. Estaban no sofá e nun recanto da sala no que sempre pasaba o ferro. Non estaba participando na súa conversa e iso incomodiuno.Lembro que, coma sempre, estabamos enfadados por algo. Preguntoume non sei que e eu non dei a resposta correcta. A que el tiña na cabeza. Erro! Non facía falla máis. Armouse a liorta. Eu estaba na segunda etapa, na de ti a min non me vas achantar, e díxenllo en voz alta:
_ A min non me fales así que non me asustas.
Foi á cociña, colleu un coitelo e púxomo na gorxa:
_ Seguro?
_ Nin con iso.
Pero calei.
Tirou o coitelo e marchou.
Foi algo puntual pero non pasei o terror doutras veces. Simplemente, sorprendeume porque nunca me ameazara con un coitelo, el era máis de romper cousas.
A miña avoa deixárame en herdanza unha vaixela que mercara prato a prato. Cando eu era cativa, ía con ela pola peza nova. Adoraba esa vaixela, tíñalle moito apego, era como collerlle de novo a mana á avoa camiño da tenda. El sabíao e rompeuna toda. Quedárome catro pratos e a sopeira.
Mais levaba media vaixela e eu aínda non falaba de maltrato.
O texto é de Montse Fajardo e está extraído de Invisibles
Ningún comentario:
Publicar un comentario